Ey gönül, deli gönül nasıl kandın.
Her fenalık yapanı kötü sandın.
Yandın, ah kalbim sen boşa yandın.
Korlardan hiçliğe geçebildin mi?
Esas kötü kendi nefsindir senin.
Bilmedin, iyilik görmek içindir gözün.
Hep sert, hep kırıcıydı sözün.
Nefretten sevgiye geçebildin mi?
Ne yaptın yıllarca, söyle ne yaptın?
Her dürtülüşte doğrudan saptın.
Bir kamış iken sulara taptın.
Ney olup kendinden geçebildin mi?
Uyanıp silkinme zamanı şimdi.
Bilmez misin seni yaratan kimdi.
Aşkın niye ufacık bir nehre sindi?
Akıp da deryaya geçebildin mi?
Sen iğne idin, dikiş dikmedin.
Sen ağaç idin, meyve vermedin.
Sendeki seni hiç mi görmedin?
Almaktan vermeye geçebildin mi?
Bak eller, uzanmış sana eller.
Hepsi de sevgi, şefkat, şifa bekler.
İnan, kalbinde ekili bütün çiçekler.
Ama sen bahçeye geçebildin mi?
